Over mezelf

Ik ben Joke, geboren in 1970 als oudste in een gezin van 3 kinderen. Later kwam er een adoptiebroer bij en na de scheiding van mijn ouders kreeg ik nog 2 stiefzussen, 1 stiefbroer en 1 pleegstiefbroer.
Ik bleef wel de oudste.

Als kind ontdekte ik vooral dat het belangrijk was om goed je best te doen, hard te werken (dat was eigenlijk het hoogste goed), niet flauw te zijn, te zorgen voor anderen….sociaal geëngageerd te zijn.
Ik leerde van mijn papa dat de ratio voor alles een oplossing had. Bij mijn mama zag ik dat emoties altijd drama gaven, dus dat liever niet.

Ik werd een extreme pleaser en super conflict vermijdend.

Op mijn 20^ste ging ik samenwonen, een diploma verzekeringen op zak (had ik gekozen omdat mijn papa dat deed en ik niet wist wat ik leuk vond). Dat was de start van mijn volwassen leven als daadkrachtige vrouw.  Maar onder mijn daadkracht zat mijn onzekerheid, mijn faalangst, mijn angst voor oordeel van anderen, mijn angst om niet goed genoeg te zijn, mijn eenzaamheid, mijn angst voor afwijzing… diep verborgen.  Ik had immers geleerd om mijn angsten en gevoelens goed te onderdrukken en onder controle te houden.

Ik werd een controlefreak en een perfectionist.

Op mijn 24^ste stapte ik in het huwelijksbootje en ik mocht het leven geven aan 2 zalige zoontjes.
Ik zou de perfecte moeder zijn, maar ook de perfecte partner, de perfecte huisvrouw en de perfecte werknemer. Ik zou het vooral ook anders doen dan mijn ouders.

Na de geboorte van mijn jongste zoon kreeg ik het voor de eerste keer moeilijk. Relatiecrisis, wat nu?
Ik ontdekte familieopstellingen. Een wereld ging voor mij open. Er is meer dan onze ratio, wauw.
Ik werd mij bewust dat een crisis ook een kans is, een moment om jezelf beter te keren kennen, een moment om te leren. Ik zag terug mogelijkheden en kon weer verder met mijn leven.

Dus dat werd mijn weg, bij problemen, kijken, onderzoeken, wat heb ik hier te leren en wie of wat kan mij hierbij helpen?

17jaar werkte ik als bediende in de verzekeringswereld en startte toen mijn eigen zaak, mijn verzekeringskantoor, omdat ik het op mijn manier wilde doen. Dit werd een groot succes. Ik verzamelde een team van perfectionisten rond mij, wij leverden top kwaliteit. Goed was niet goed genoeg.  Af en toe eens plezier maken kon wel maar dan liefst op momenten gepland buiten de werkuren.

Hard werken, weinig thuis, en als ik thuis was dan was ik meestal moe.
Ik troostte mezelf met het idee dat wij het financieel en materieel wel erg goed hadden en probeerde af en toe er wel eens tussenuit te zijn, weekendje, vakantie,….om op te laden.

En toch, mijn job werd hoe langer hoe meer een opgave. Ik werd steeds meer moe. Ik had het gevoel dat ik van het ene “moeten” naar het andere “moeten” ging. Ik miste verbinding in mijn relatie. Ik miste verbinding met mijn kinderen. Ik miste plezier. Ik wist zelfs niet meer wat ik leuk zou vinden.
Ik dacht op een gegeven moment “dit kan toch niet de bedoeling van het leven zijn”. Volgens mij mag het leven wel plezant zijn, en moet het geen zware opgave zijn. Maar hoe werkt dat dan?

Dus ik besloot mij in te schrijven voor een opleiding “Leading By Being”, we zouden een jaar met een groep van 7 mannen en 7 vrouwen op pad gaan, onszelf beter leren kennen en ontdekken waarvoor we hier eigenlijk op aarde zijn, wat onze “missie” is, waar we blij van worden? Tegelijkertijd volgde ik restitutietherapie bij de Restitutie Academie om mijzelf te bevrijden van alle overtuigingen die ik had overgenomen van mijn vader en moeder en dus niet bij mij hoorden. Een intens proces.

Het werd “a point of no return”, een onwaarschijnlijke confrontatie met mezelf.
Al mijn patronen en beperkende overtuigingen werden duidelijk :

• Ik vond mezelf niet belangrijk (niet egoïstisch zijn)
• Ik liet over mijn grenzen gaan en gaf geen grenzen aan
• Ik deed alles voor de lieve vrede (die lieve vrede blijkt dan eerder een tijdbom te zijn)
• Ik was extreem conflict vermijdend (angst voor afwijzing)
• Mijn leven was “zwaar” – ik droeg precies verantwoordelijkheid voor heel de wereld maar uiteindelijk nam ik dus geen verantwoordelijkheid voor mezelf, voor mijn leven
• Waar werd ik blij van? Wat zijn mijn verlangens? Mijn behoeften? Als iedereen blij is dan ben ik dat ook, dacht ik. Ik ontdekte dat dat niet klopte.
• Ik sprak mijzelf niet uit, ik sprak mijn waarheid niet (is het wel interessant wat ik te zeggen heb?)
• Ik was het leven aan het overleven i.p.v. het leven te leven
• Vrouwelijk/vrouw zijn stond voor mij synoniem aan “zwak” – een openbaring om opnieuw contact te mogen maken met mijn vrouwelijkheid en de “kracht” die daar in schuilt
• Plezier en lichtheid veroordeelde ik als “oppervlakkig
• Ik voelde mij alles behalve “vrij” (ik was vooral bezig met alles wat ik dacht dat van mij verwacht werd)

Toen dit alles voor mij helder werd, begon ik te veranderen, begon ik patronen te doorbreken. Met vallen en opstaan, met veel geduld en oefening.

Ik werd mij ook opnieuw bewust van mijn lichaam. Ik had tot dan vooral vanuit mijn hoofd geleefd.
Dus ik begon terug meer te voelen, emoties, huilen,….hoe lang was dat geleden. Ik leerde mezelf echt beter kennen.

Ik vond de kracht om belangrijke beslissingen te nemen. Ik verkocht mijn zaak. Ik ben gescheiden.

En zo begon er een nieuw hoofdstuk.

Rusten, vertragen, de natuur ontdekken, oefenen in niet doen maar “zijn”…. Ik zakte meer en meer uit mijn hoofd, in mijn lichaam.

Ik volgde een coachopleiding (had ik al eens gedaan in 2013, maar mijn perfectionist vond het toch nodig om mijn kennis daaromtrent  nog een keer op te frissen). Ondertussen begon ik aan de opleiding  dans – en bewegingstherapie om de taal van het lichaam te leren, om te ontdekken wat mijn lichaam mij nog allemaal te vertellen heeft. Bijzonder boeiend.

Nu durf ik meer te genieten, ik heb nog heel weinig “moetjes”, ik ben perfectionist in herstel, ik durf te voelen, ik “leef”. En ja, ik ben nog steeds op weg, en ik geniet van het onderweg zijn.

Mijn missie is duidelijk. Ik inspireer, motiveer en  coach mensen naar een “plezanter” leven, meer JOY! Niet omdat het moet maar omdat het mag.

En zo is “The Joy Company” geboren en werd ik “Joy Coach”.

September 2020